Chłodna wilgotna noc, jakąś godzinę temu padał lekki deszcz, właściwie mżawka. Przemoczony Elgar nawet nie wie czy jest koło północy, czy może zaraz zacznie świtać. Jego myśli nie są zajęte upływem czasu, znów dopadł go dołek. Już nie tak straszny jak kiedyś, ale on zawsze się pojawia. Za każdym razem kiedy musi opuścić miejsce dotychczasowego zamieszkania. Zamieszkania! Ciężko nazwać zamieszkaniem kilkudniowy pobyt w karczmie na jakimś odludziu! Znowu musiał się przenieść, a dlaczego? Bo nikt nie lubi mutantów, no może poza niewielkim wyjątkiem potwierdzającym regułę. Mutanty są złe, są gorsze niż psy. Po psach wiadomo czego się można spodziewać, mutantom nikt nie ufa. W ciągu ostatniego miesiąca dwu metrowy mutant o zielonkawym zabarwieniu skóry nie miał lekko, najpierw osądzono go o pobicie pewnego małego gówniarza, który bał się przyznać że to te złośliwe typki znowu się na nim wyżywały. Potem Elgar sam oberwał, wydaję się to dziwne patrząc na posturę mutka, ale wszelkie niejasności się rozpływają kiedy wychodzi na jaw że napadła na niego grupka agresywnych dresów którzy biją wszystko co im się nie podoba wyłącznie dla sportu. Tym razem, czyli kilka godzin temu po prostu nie spodobał się karczmarzowi, z resztą nie pierwszy nie ostatni raz.

Idąc dziurawymi resztkami asfaltu Elgar poczuł jak woda wlewa mu się do buta, jeszcze tego brakowało. Kałuża nie większa niż pół metra na pół metra a on akurat musiał w nią wdepnąć. Rzucił paroma bluzgami w stronę kałuży. Naraz przypomniały mu się Martwe Bagna, to stamtąd pochodził, ale nie zamierza tam wracać. Urodził się jako skutek uboczny eksperymentu którym była jego matka. Została ona sprzedana szalonym medykom w fabryce dziwadeł którzy cały czas tworzą niespotykane mutacje ludzi i zwierząt w ruinach byłego szpitala. On miał szczęście, jego matka umarła przy porodzie, a On w wieku 13 lat został zakwalifikowany jako nieprzydatny, po czym został wydalony z placówki. Przez ten cały czas był poddawany eksperymentom, monitorowany był całą dobę. Nauczył się tam pokory, był chodzącą przeciwnością, paradoksem i porażką badaczy. Mimo wysokiego wzrostu, sporej masy mięśniowej i wrodzonym warunkom na wzorowego wojownika, zmiany w jego ciele były na tyle dalekie że nawet mimo prób, naukowcom nie udało się zaszczepić w nim nienawiści czy chęci zemsty. Elgar jest łagodny jak baranek, ucieka od walk i nigdy nikogo nie zabił. Nie jest on może chodzącym przykładem idealnego wychowania, ale ma honor.

Nareszcie, w oddali wreszcie zobaczył jakiś jasny punkt, wygląda na jakiś bar, karczmę czy pub. Właściwie to wszystko jedno. W dzisiejszych czasach może to się nawet nazywać domem publicznym, tego typu lokale specjalizują się w wielobranżowości. Takie wszystko w jednym, szkoda tylko że nie można przyjść tam tak jak w opowieściach które słyszał. Przyjść, przywitać się ze znajomymi, zamówić piwo i obejrzeć mecz w telewizji. Jeszcze nie dowiedział się co to właściwie znaczy, ale całość komponowała się bajecznie. Kiedy zbliżał się do przybytku wątłe światło przebijające się przez te niezabite okna oświetliło jego przyciasne poprzecierane jeansy i brązową kurtkę. Zanim jednak wszedł on do środka, zajrzał przez okno czy nie wplącze się w kolejną zadymę. Krasnolud z człowiekiem grający w karty i dwie kobiety przy barze. To chyba nie wróży kłopotów. Otrzepał rozczłapane skórzane buty za kostkę i wszedł do środka, musiał się schylić żeby nie zahaczyć o futrynę. Widząc brak wolnych miejsc przy barze zwrócił się do barmana.
-Dobry wieczór, są wolne pokoje?
-Witam, dzisiaj już nie, ale z tego co wiem jeden się zwolni tej nocy. - odpowiedział barman -
-W takim razie poproszę o coś na ząb i kufel czegoś co ugasi pragnienie - ostrożnie złożył zamówienie spoglądając na towarzystwo przy barze. Niestety, nie miał gdzie usiąść, jedyne wolne miejsce znajdowało się przy parze hazardzistów z których jeden chyba nie ma dzisiaj szczęścia. - Nie macie może więcej stołków? nie chce przeszkadzać tamtym panom.
-Niestety, po ostatniej rozróbie zostało to co widzisz, możesz wziąć to krzesło od nich, nie pogniewają się chyba. - odpowiedział Barman nie odrywając nawet wzroku od przygotowywanego przez siebie dania. Elgar zrobił więc tak jak mu kazano. Przystawił krzesło do baru. Kiedy na nim usiadł głową sięgał tak samo wysoko jak kobieta siedząca obok niego. W końcu dostał swoje zamówienie, tego mu było trzeba, coś ciepłego do zjedzenia i jakiś substytut piwa do popicia. To wystarczyło aby chociaż na chwilę zapomnieć o swoich problemach.

Nie zwracała uwagi na pozostałych gości. Nie interesowało ją, czy kobieta siedząca obok się jej przypatruje, czy nie, ani czy przybywają nowi goście do karczmy. Dla niej liczyło się teraz tylko jedno. Jedzenie. Wpatrywała się w ten nie będący pierwszej świeżości kawał mięsa, jakby był największym cudem świata. Czuła, jak kiszki grają jej marsza, a oszałamiający zapach podgniłego mięsa przyjemnie drażnił jej nozdrza. Zapewne normalny człowiek bałby się dotknąć to zielonkawe szkaradzieństwo, a co dopiero wziąć je do ust, ale Lunathia... Ona widziała to w inny sposób. Czarne Mokradła, z których pochodzi, to jedno wielkie składowisko szkodliwych substancji, najczęściej radioaktywnych i trucizn. W porównaniu z tamtymi okolicami, obecne w tej wiosce powietrze oraz wątpliwej jakości pożywienie były dla niej najczystszymi i najbardziej zadbanymi rzeczami z jakimi kiedykolwiek miała do czynienia. Zabawne.

Jadła szybko, nie przejmując się, że to niezdrowe. Widać było, że jest bardzo wygłodniała po podróży i nie specjalnie przejmuje się odpowiednimi manierami. Zresztą... Każdy kto w tak parszywych czasach przejmował się jakimś niedorzecznym savoir-vivre'm, musiał mieć zdrowo pomieszane w głowie. Nasyciwszy pierwszy głód i pragnienie, zaczęła jeść wolniej i ostrożnie rozglądać się po pomieszczeniu. Dopiero teraz zaczęła się przyglądać pozostałym gościom.

Kobieta o krótkich włosach... Jakże ona cudownie normalnie wyglądała. Nie tknięta żadna szkaradna mutacją, osoba, zapewne walcząca z tym Przeklętym Źródłem Wszelkiego Zła, Molochem.
Patrzyła dalej.
Jakiś wysoki zielony... właściwie nie wiadomo co. Chyba człowiek... Zapewne tknięty mutacją... Luthia się uśmiechnęła. Bardzo dobrze. Jak dobrze pójdzie zademonstruje mu Cud i zdobędzie kolejnego Szlachetnego Wojownika w służbie Wspaniałej Anariel.
Dalej...
Grający w karty ludzie i ten cholerny, podejrzanie wesoły krasnolud. Coś kombinował.

Wtedy zaczęła się ich kłótnia. Jakże ona nie znosiła sprzeczek. Niewiele myśląc, najzwyczajniej w świecie wstała i stanowczym krokiem podeszła do feralnego stolika.
- Dobrzy ludzie! - Zaczęła mówić wyćwiczonym w przemowach, jednak nieco zbyt mocno skrzekliwym głosem. - I Ty Krasnoludzie. - Obdarzyła niskiego Człowieka Ziemi lekko pogardliwym spojrzeniem.
- Zaniechajcie tych bezsensownych sprzeczek i zamiast przejmować się dobrem doczesnym, skupcie się na czymś, co naprawdę ma jakieś znaczenie! Bo cóż znaczą bezsensowne przedmioty, kiedy wielkie zło, niemalże czyha za naszymi drzwiami, gotowe w każdej chwili nas dopaść? - Zaczęła kaszleć, mając przez chwilę problem ze złapaniem oddechu. Na ręce, którą zasłoniła usta, zostało kilka ciemnych plam, w których znajdowały się małe grudki. Wokół rozszedł się zapach gnijącego mięsa.

No to kurwa pięknie. To właśnie przemknęło przez myśl Azalii, gdy sytuacja w barze przyjęła taki, a nie inny obrót. A chciała tylko zasmakować odrobiny trunku, zażyć kszty spokoju... I wrócić do swojego kampera. Tak, miała to zrobić nim na końcu papierosa zatlił się żar. Miała to zrobić chwilę temu, a wtedy było tu jeszcze stosunkowo spokojnie. Coś ją zatrzymało, ta poczwara tkwiąca wewnątrz niej, ta, która stale przyciągało do jej osoby niebezpieczeństwo. Westchnęła z lekką irytacją przykrytą szlachetną, szeroką maską obojętnośći, gdy z rękawa krasnoluda na podłogę wysypały się karty. Krasnolud okazał się być - co chyba oczywiste - oszustem.
Nie było zbyt wielkiego pola do interwencji... Tamtych było dwóch, ona jedna... I choć mogłaby pozbawić krasnoluda głowy (ten nie stawiałby oporu, siedział tyłem do niej, a kto jak kto, ale Azalia... nie krępowała się atakować pleców).
Wszystko działo się tak szybko. Ktoś nawet na nią wpadł. Tak!
Ktoś-na-nią-wpadł.
I to się jej nie spodobało.
Krew zagotowała się w żyłach,a krótkowłosa podniosła rozpalone żywym ogniem spojrzenie na mężczyzn. Miała odwarknąć... Miała nawet ochotę sięgnąć po broń, gdy do jej uszu dotarły słowa kapłanki.. Chyba kapłanki. Nawiedzonej niewiasty, która przemawiała tonem tych kaznodziei, którzy w jej skromnej opinii - gówno się znali.
Jeszcze kurwa piękniej. To kolejna myśl, która niczym królik czmychnęła pod czerepem Azalii.
I niestety - nie myliła się.
Krasnolud zarechotał i rozjuszony, rozgrzany poprzednimi wydarzeniami spojrzał na kobiecinę, próbującą na daremnie opanować sytuację.
Mężczyźni przestraszeni shotgunem nawet nie odwarknęli się na słowa Człowieka Gór.
- Nikt? Nic! W takim razie... - Uśmiechnął się odsłaniając rząd niekoniecznie równych i nie do końca białych zębów. - W ramach rekompensaty zapłacicie wszyscy...
Oho... Już chyba było wiadomo do czego zmierza.
- Już, już... Pokazujcie co tam macie! - Zarechotał mierząc to w jednego, to w drugiego mężczyzny. - Piękna pani i ta kasłata i... Zielony też! - Tu stał się niestety czujniejszy. Mierzył każdego wzrokiem uważając, by nikt nie umknął mu choćby na chwilę.

No i mamy kurwa. Żeby to on chociaż fajek miał dostatek, ale nie, ledwo mu na kolacje i nocleg starczy, a ten jeszcze chce go ich pozbawić.  Pojedyncza kropla potu zagościła na łysej zielonej głowie podążając w dół czoła, aby zatrzymać się na brwi. Jednak Elgar wiedząc że strach i panika mu nie pomoże postanowił zachować zimną krew, był nawet w komfortowej sytuacji, oczywiście jeśli tak można to nazwać. Siedział z boku, nikt na niego nie wpadł, ale nie, jednak ten niski popapraniec jednak go zauważył i go zmierzył strzelbą. Z resztą, kto by nie zauważył kogoś dwa razy większego od niego samego.

Ale zaraz, dwa razy większego... W oczach mutanta zaświeciła iskierka, wymyślił coś co mogło mu pomóc zachować nadzieję na szczęśliwe zakończenie owej dennej sytuacji. Wstał z krzesła wyciągając papierosy z kieszeni tak, aby krasnolud nie pomyślał przypadkiem że dobywa broń. To byłoby ostatnie czego by pragnął. Już widział w wyobraźni jak krasnolud naciska spust wysyłając grad malutkich, albo i większych kulek tworząc z jego twarzy podobiznę jakiegoś muzyka co sobie postanowił życie w wieku 27 lat postanowił skrócić sobie życie robiąc sobie makijaż za pomocą garści śrutu i prochu strzelniczego.

Wstał i z papierosami w dłoni zaczął iść do oszusta, ten wycelował w niego i ze zdziwionym wyrazem twarzy zadartej ku górze krzyknął do niego.
- Stój gdzie stoisz zielony popaprańcu! - Po czym podniósł strzelbę w górę jakby strzelał do kaczek.
- Chciałeś moje papierosy, nie będę nimi rzucał, trochę szacunku dla tytoniu. - odpowiedział beznamiętnie kryjąc ze wszelkich sił napięcie wyciskające z czoła kolejną kroplę potu. - oddam do rąk przyszłego właściciela jeśli łaska.
Powiedział nie zatrzymując się ani na chwilę. Kiedy był już na odległość lufy od krasnala wyciągnął rękę z walutą do oszusta. Gdy ten wyciągnął rękę żeby zabrać fajki Elgar korzystając z okazji kopnął strzelbę znajdującą się na wysokości nawet nie pasa na bok. Niestety ta nie wypadła z rąk właściciela, ale przynajmniej nie była już wycelowana w świecącą się od potu glacę Elgara. Chwycił za nią i wyrwał z rąk zaskoczonego krasnoluda i wyrzucił ją w kąt speluny, łokieć o mało nie przeszedł nad głową oszusta, ale jednak ją trafił, zamroczony zatoczył się zaciskając i otwierając na zmianę oczy. Teraz, albo nigdy! Chwycił za kobietę będącą przyczyną zamieszania i uderzył lekko ramie drugiej. - Spadamy! - Krzyknął stanowczo i wyleciał za drzwi knajpy powoli zaczynając rozumieć co miała na myśli ta kobieta mówiąc że zginą przez zapach jej krwi.